Podczas nocy haloweenowej wszyscy zdołali uciec, wszyscy poza Janis, której tym razem nie udało się tak zwinnie jak za poprzednimi pięćdziesięcioma razami, przeskoczyć przez ogrodzenie i mimo jej wieloletniej kariery kryminalnej została schwytana, nie po raz pierwszy z resztą.
  Wbrew pozorom jej schwytanie nie poszło policjantom z lekkością, otóż nogawka jej spodni zahaczyła się dość porządnie o długi wystający drut, na domiar złego okręcając się wokół i podwójnie wbijając w jego wystającą końcówkę. Dwójka zakłopotanych policjantów potruchtała w kierunku przylgniętej do płota Janis. Dom wciąż płonął gdzieś na horyzoncie, uporczywie gaszony przez straż pożarną.
- Ciepło dziś co? - rzekła dziewczyna z szyderczym uśmiechem, usiłując wyszarpać kostkę z uścisku jej zaplątanych dżinsów.
- Boże...Znowu? - stęknął jeden z policjantów - Który to już raz w tym miesiącu?
- Będzie z dziesiąty - odparowała Janis prędko, wciąż mocując się z własną nogą.
- Grozi ci już co najmniej dożywocie - drugi wyciągnął pistolet, celując w stopę dziewczyny - Ręce na kark.
- Panowie! Po co te nerwy? - poczuła jak po jej czole spływają ciepłe krople potu, uniosła ręce w górę.
- Dalej. Idziemy. - powiedział oschle pierwszy z oficerów - Lepiej módl się, żeby nikogo tam w środku nie znaleźli, bo jak znajdą, to Bóg mi świadkiem, każę zgotować ci takie piekło, że się nawet po śmierci nie pozbierasz.
Janis pociągnęła silniej za nogawkę. Policjant trzymał już pistolet na wysokości piersi, lufą wskazując jej szyję.
- Szybciej! - wrzasnął.
Dziewczyna wyprostowała się, a na jej pobladłej twarzy pojawił się typowy dla Janis uśmiech.
- Szybciej będzie jeśli dostanę cążki.
- Zamknij się! - policjant wskazał bronią na towarzysza, potem na jej nogę, tamten wręcz rzucił się na kostkę Janis i zamaszystymi ruchami począł z ogromnym wysiłkiem rozrywać gruby denim, pomagając sobie ostrym kawałkiem klucza od kajdanek. Po bardzo długiej chwili udało mu się rozpruć materiał, w międzyczasie jego kolega zakuł Janis i dał znać kierowcom policyjnego vana.
- Więzienie dla mężczyzn. Spędzisz w tej dziurze resztę życia - powiedział.
Niedługo potem Janis siedziała już za kratami.

Z podkrążonymi oczami, zamglonym wzrokiem, całą twarzą umorusaną czarnym smarem, w brudnych ubraniach, nie zmienianych chyba od kilku dni, Inca podreptała do drzwi. Była nie tyle zdziwiona, co ledwo przytomna. Jeszcze kilka godzin temu pracowała nieprzerwanie nad ważnym zamówieniem, które miało być gotowe 'na wczoraj', ale była tak zmęczona, że zasnęła w trakcie pracy. Po niespokojnym śnie, który zdawał jej się trwać ledwie sekundy, obudziło ją głośne pukanie do drzwi.
Otworzyła drzwi i zobaczyła w nich Nube.
Inca powoli budziła się z sennego otępienia, a łomotanie w głowie zdawało się zanikać. Po chwili gapienia się zmrużonymi oczami w twarz gościa w końcu udało jej się zapytać, ziewając:
- Ta-aak?

-Musisz mi pomóc.-powiedziała szybko i minęła zaspaną dziewczynę w progu- Wybacz, ale nie możemy o tym mówić na ulicy. - wytłumaczyła pośpiesznie Nube, widząc lekkie nie zadowolenie Inci. Stanęła na kawałek za nią i spróbowała zebrać myśli. Co miała jej powiedzieć, że włamią się do więzienia?! Brzmiało to co najmniej komicznie. Poprawiła maskę na twarzy i zaczęła powoli i spokojnie mówić:
-Zacznę od początku. Janis została aresztowana i umieszczona chyba na stałe w więzieniu. Nie wiem wiele, nawet nie wiem, gdzie dokładnie może ona być... Jedno jest pewne. Musimy ją wyciągnąć! - ostatnie słowa wypowiedziała z niespotykaną u niej stanowczością i siłą. Spojrzała niecierpliwie na dziewczynę, bojąc się,że ta ją wyśmieje, co chyba Inca zauważyła.

-Heh, nie ma czegoś takiego jak "dożywocie". - chłopak nie wiadomo w którym momencie dostał się do mieszkania. Stał oparty w cieniu o ścianę. - Są tylko miejsca, z których da się łatwo lub bez problemu uciec.